Kiedy byłem młodszy, Biblia była dla mnie odległą książką, zwłaszcza Stary Testament. Mimo to zawsze mnie jakoś przyciągała. Później zrozumiałem dlaczego.

Często słyszę niepokój rodziców, czy ich dzieci zrobią coś prawidłowo. Często dostrzegam nacisk na to, by dzieci robiły różne rzeczy „ładnie, porządnie, poprawnie”

Chcę przede wszystkim, by moja Córka poznawała Pismo jako źródło, z którego możemy uczyć się o Bogu i o naszej relacji z Nim, o miłości Boga i bliźniego, a nie jako zbiór umoralniających opowiastek.

Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie

Od 1989 r. wraz z żoną należymy do Ruchu Domowy Kościół (kręgi rodzin), co niejako powinno „wymuszać” jak najczęstszy kontakt z Pismem Świętym. Wbrew pozorom, nie okazało się to sprawą prostą.

„Czy wśród aniołów są też dziewczynki?”, „dlaczego Bóg Ojciec jest niebieski?”. Dzieci mówią wprost o rzeczywistości, nad którą dorośli dumają przez całe lata.

Viera nie pyta się ich o wyznanie, tylko ubiera, karmi i rozmawia z nimi. Bo Jezus, może każdego z nas się kiedyś zapytać: Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść?

Czy czytanie Pisma Świętego zmieniło coś w moim życiu? Tak. Jeśli nie wszystko, to bardzo dużo. Pierwsze ograniczenie, które musiałam w sobie pokonać, to przekonanie, że Biblia to „coś”. Może i coś innego, niż wszystkie pozostałe książki, które od dziecka zawsze mi towarzyszyły, może nawet „coś szczególnego”. Aż w końcu przyszło odkrycie, że Biblia to „Ktoś”....

Mieszkam w Arktyce, a dokładnie w Grise Fiord w Kanadzie, najbardziej na północ wysuniętej stale zamieszkałej osadzie na świecie. Liczy ona ok. 130 mieszkańców, którzy żyją w 50 domach.

Pamiętam dzień, kiedy kupiłam sobie pierwsze, własne Pismo Święte. Pamiętam księgarnię i sprzedawcę. Zapytał, czy to dla siebie czy na prezent. Dla siebie – wyznałam z przejęciem.